به گزارش شهرآرانیوز؛ بخش اصلی لباس محلی زنان سیستانی پیراهنی است که با عنوان «پیراهن تاجیک» آن را می‌شناسیم. قد این پیراهن کمی بالاتر از زانو است، یک برش راسته و در دو طرف پهلو‌ها چاکی بلند دارد. قسمت جلویی این پیراهن گلدوزی‌هایی با نخ سیاه دارد که به سیاه‌دوزی معروف است. زنان سیستانی با این پیراهن شلواری به پا می‌کنند که از دو ساق مخروطی شکل با میان ساقی کم‌چین دوخته می‌شود و گاهی روی قسمت کمر آن بادست یا چرخ تزیین می‌شد. آنها همچنین دامن پُرچینی را به جای شلوار در زیر پیراهن تاجیک می‌پوشیدند.
پوشش دیگر زنان و دختران سیستانی پیراهن «دو گریبانه» است. این نام گذاری به آن علت صورت گرفته است که در قسمت یقه پشت و جلوی آن چاک می‌خورد. قد این پیراهن تا زیر زانو و مدل آن شبیه پیراهن تاجیک است با این تفاوت که قد آن بلندتر از پیراهن تاجیک بوده و بدون چاک و برش از زیر آستین چین می‌خورد. زنان این پیراهن را با شلوار می‌پوشند. جلیقه و کت نیز پوششی است که زنان برای روی پیراهن انتخاب می‌کنند. جلیقه از پارچه‌ای ساده دوخته می‌شود، یقه آن به شکل هفتی است که تا کمر می‌رسد. برای تزئین جلیقه از دوخت نوار قیطان استفاده می‌شود. کت‌ها هم به شکل راسته و کوتاه و با یقه‌ای گرد دوخته می‌شود. برای دوخت کت معمولا از رنگ‌های شاد و تزئین نوار دوزی استفاده می‌شود.
زنان سیستانی برای پوشش سر از لچک یا دستمال سر استفاده می‌کنند به این صورت که آن را تا زده و در جلو سر گره می‌زنند، سپس دو طرف لچک را لای دستمال می‌زنند. برخی دیگر نیز از سرپوش یا چارقد (پارچه‌ای چهارگوش) استفاده می‌کنند. روبند هم بخش دیگری از پوشش بانوان سیستانی است که البته در بین همه فراگیر نیست، اما روبند‌ها معمولا از پارچه‌هایی با جنس کتان سفید تهیه می‌شود و در محل چشم‌ها توردوزی صورت می‌گردید. روبند به وسیله یک بند نازک در پشت سر بسته می‌شود. در نهایت زنان سیستانی چادری با قواره چهارگوش و از جنس پنبه به سر می‌کنند. معمولا این پارچه چهارخانه مستطیل شکل را از وسط بر روی سر می‌اندازند و قد آن تا کناره‌های زانو‌ها و پایین‌تر می‌رسد.
منبع: جهان بانو
