در «۳۶۰ درجه» این بار از پشت لنز به دنیا نگاه کردیم؛ جایی که هر فریم، یه روایت داره و هر شاتر، ردّی از لحظه‌ایه که دیگه هیچ‌وقت تکرار نمی‌شه.
تو قسمت دوم، علی حسینیان برامون از عکسی گفت که خودش هم نمی‌دونست ثبت شده یا نه. فقط فرصت کرد شاتر بزنه؛ بدون نورسنجی، بدون برنامه‌ریزی. بعدتر، وقتی تصویر رو دید، باورش نمی‌شد: کبوتر سفیدی که روی سر یک زائر نشسته، دست‌هایی در اطراف، و نوری که انگار خودش راهشو پیدا کرده بود. برای بعضی‌ها یه عکس فقط یه تصویر ثبت‌شده‌ست، اما برای بعضی دیگه، یه جور رسیدن به معناست؛ همای سعادت، نذر، برکت… فقط اگه چشم ببینه. با ما همراه باشین، چون این مسیر قراره از نگاه هر هنرمند، یه تکه از زندگی رو نشونمون بده.